در ایران بیش از ۶۰۰ شرکت ارائه کننده خدمات اینترنت (ISP) فعال هستند که دسترسی کاربران به اینترنت را به شکل های مختلفی فراهم می کنند.
 شماره گیری تلفنی(dial up)

مهم ترین روش دسترسی به اینترنت در ایران دسترسی از طریق شماره گیری تلفنی است. کاربران می توانند از شرکت های ارائه کننده خدمات اینترنتی، اشتراک مدت دار (بر حسب ساعات استفاده از اینترنت یا بر حسب روزهای مجاز برای دسترسی به اینترنت) خریداری کنند یا اینکه از کارت اینترنت استفاده کنند.
 اینترنت هوشمند

نوع دیگری از دسترسی با شماره گیری در ایران وجود دارد که به اینترنت هوشمند معروف است. در این روش کاربر با تماس با شماره هایی ۱۰ رقمی که همگی با ۹۰۹۲۳۰ آغاز می شوند، بدون وارد کردن نام کاربری و گذرواژه به اینترنت متصل می شود. اینترنت هوشمند جزو خدمات شبکه هوشمند مخابرات ایران به حساب می آید و هزینه ارتباط با اینترنت از این طریق طبق تعرفه مخابرات ایران به صورت حساب مشترک خط تلفن افزوده می شود.
 اینترنت ADSL

ADSL مخفف کلمات Asymmetric Digital Subscriber Line به معنای خط اشتراک دیجیتال نامتقارن است. این تکنولوژی نسبتا جدید است که خطوط تلفن فعلی را به راهی برای دستیابی به صوت و تصویر و تبادل اطلاعات با سرعت نسبتا بالا تبدیل می کند. ADSL می تواند بیش از ۶Mb در ثانیه به مشترک تحویل دهد این بدان معناست که بدون سرمایه گذاری زیاد و با کابل های موجود می توان ظرفیت را تا ۵۰ برابر افزایش داد. با این تکنولوژی حتی می توان محتوای فعلی موجود در اینترنت را از متن به صوت تبدیل کرد و دیگر احتیاجی به کوچک کردن حجم تصاویر گرافیکی و در نتیجه کاهش کیفیت آنها نخواهد بود و می توان به راحتی ویدئو کنفرانس بین دانشگاه ها و مراکز صنعتی برگزار کرد.
 اینترنت wi fi

wi fi مخفف کلمات Wireless Fidelity است و در حقیقت یک شبکه بی سیم است که مانند امواج رادیو و تلویزیون و سیستم های تلفن همراه از امواج رادیویی استفاده می کند. برقراری ارتباط با شبکه بی سیم شباهت زیادی به یک ارتباط رادیویی دوطرفه دارد. آنچه رخ می دهد به این شکل است:در ابتدا یک مبدل بی سیم اطلاعات را به سیگنال های رادیویی ترجمه می کند و آنها را ارسال می کند. یک روتر (router) بی سیم سیگنال ها را دریافت و رمز گشایی می کند و تبدیل به اطلاعات می کند. حال این اطلاعات با استفاده از یک اتصال سیمی اترنت به اینترنت فرستاده می شود.
 اینترنت WiMax

WiMax سیستم ارتباطی و دیجیتالی بی سیم است. همچنین به عنوان پروتکل ۸۰۲. ۱۶ ( توسط IEEE ) شناخته شده است که جایگزینی برای شبکه های بی سیم نواحی شهری تعیین شده است. WiMax می تواند دستیابی بی سیم پهن باند فراهم سازد ( BWA ) که تا ۳۰ مایل ( ۵۰ کیلومتر ) برای ایستگاه های ثابت و ۳ تا ۱۰ مایل ( ۵ تا ۱۵ کیلومتر ) برای ایستگاه های سیار را پوشش می دهد. برعکس، استاندارد های شبکه های بی سیم محلی برای سیستم Wi Fi در پروتکل ۸۰۲. ۱۱ در اکثر حالت ها به تنها ۱۰۰ تا ۳۰۰ فوت ( ۳۰ تا ۱۰۰ متر) محدود شده است.
 ارتباط از طریق موبایل

در ایران،اپراتور های موبایل نسل دومی هم سیستم GPRS (اینترنت) خود را راه اندازی کرده اند ولی به خاطر محدودیت های موجود چنگی به دل نمی زنند. علاوه بر تعرفه های نامتعادل، سرعت پایین آنها از تعداد مخاطبان آنها کاسته است اما در آینده ای بسیار نزدیک و با ورود اپراتور سوم قرار است تحولی عظیم در عرصه اینترنت در ایران اتفاق بیفتد. یکی از مهم ترین ویژگی های این نوع ارائه خدمات اینترنتی این است که مشترکان اپراتور سوم می توانند سیم کارت خود را داخل وسیله ای به نام دانگل قرار دهند و با اتصال دانگل به پورت USB لپ تاپ یا کامپیوتر در هر زمان و حتی در حال حرکت از اینترنت پرسرعت و بدون محدودیت استفاده کنند. امروزه سرویس GPRS در سه کلاس A، B و C ارائه می شود.

در سرویس A سیستم GPRS و GSM(مکالمه و پیامک) همزمان با یکدیگر ارائه می شود یعنی هر دو نوع سرویس همزمان با هم قابل دسترسی است، اما در کلاس B هنگام دسترسی به اینترنت یا تماس با تلفن یا پیامک همزمان ممکن نیست و اگر کاربری هنگام کار با اینترنت بخواهد تماس تلفنی داشته باشد یا پیامکی ارسال کند، اینترنت او قطع شده و تماس تلفنی برقرار می شود. او باید پس از مکالمه دوباره به اینترنت وصل شود. در سرویس های کلاس C نیز سوئیچ کردن به شکل مکالمه یا اینترنت به صورت دستی انجام می گیرد. در آینده اپراتور سوم با ارائه GPRS کلاس A بسیاری از نیاز های اینترنتی مخاطبان را برطرف خواهد کرد.